ထုိင္းနုိင္ငံေရာက္ အမွတ္တရ ျဖစ္ရပ္မ်ား(၃)

၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ထုိင္းနုိင္ငံ ခရီးုစဥ္ ။
စာေရးသူသည္ (၂၀၀၆)ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ တတိယပတ္တြင္ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ငါးလိပ္ျပာကန္ေက်ာင္းတုိက္မွ ဆရာ ေတာ္ ဦးသူရိယ၊ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ဗားကရာတုိက္မွ ဆရာေတာ္ ဦပညာ၀ံသတုိ႔ႏွင္႔အတူ ထိုင္းနုိင္ငံသုိ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ခရီးၾကြခ်ီလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ညေနသုံးနာရီခန္႔တြင္ (Bangkok Air way)ေလေၾကာင္း
ခရီးစဥ္ျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေလဆိပ္မွ စတင္ထြက္ခြါလာခဲ႔ရာ ညေန(၄)နာရီခန္႔တြင္ ထုိင္းနုိင္ငံ စု၀န္နဘုံမိ ေလဆိပ္သုိ႔ ဆုိက္ ေရာက္ခဲ႔ပါသည္။

ေလယာဥ္ဆုိက္ေရာက္သည္ႏွင္႔ စာေရးသူတုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား သီးသန္႔ဘတ္စ္ကားငယ္ေလးျဖင့္ လာေရာက္ ပင့္ေဆာင္ပါသည္။ အျခားခရီးသည္မ်ားကုိမူ ပုံမွန္ ဘတ္စ္ကားႀကီးျဖင့္ ေခၚေဆာင္ၾကသည္။ စာေရးသူတုိ ့ကုိ ပင့္ေဆာင္ လာေသာ ဒကာသည္ လူ၀င္မွဴးႀကီးၾကပ္ေရးဌာနတြင္လည္း တန္းမစီေစပဲ
ထိုိင္းနုိင္ငံအတြင္း အ၀င္တံဆိပ္တုံးကုိ လွ်င္ ျမန္စြာ ေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လာႀကဳိေသာ ဒကာမ်ား ရွိသလားဟု ေမးျမန္းပါသည္။ လာႀကိဳေသာ ဒကာမရွိ ေၾကာင္းျပန္ေျပာေသာအခါ ကားငွားရမည့္ေနရာသုိ႔ ၎ကုိယ္တုိင္ လုိက္ပုိ႔ပါသည္။

လုိက္ပုိ႔ေသာဒကာသည္ အဂၤလိပ္စကား အနည္းငယ္ေျပာတတ္ေသာေၾကာင့္ လြန္စြာအဆင္ေျပလွပါသည္။ စာေရးသူ တို ့သြားေရာက္ရမည့္ ေနရာသည္ မဟာခ်ဳိင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကားခအျဖစ္ ဘတ္(၆၀၀)ေပးရ
မည္ဟု ေျပာပါသည္။ ခရီး စဥ္ေနရာႏွင့္ က်သင္႔ေငြမ်ားကုိ စီစဥ္ထားေသာ ကတ္တေလာက္ကုိ ထုတ္ျပ၍
ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေလဆိပ္မွ ထြက္ခြါ လာၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ဟုိင္းေ၀းလမ္းမႀကီးဆီသုိ႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ယင္းဟုိင္းေ၀းလမ္းမႀကီးသည္ လြန္စြာရွည္လ်ားလွ ၿပီး ဂုန္းေက်ာ္တံတား ပုံစံတည္ေဆာက္ထားျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။

၎ဂုန္းေက်ာ္တံတားမ်ားသည္ ထုိင္းနုိင္ငံ၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈႏွင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ့၏ က်က္သေရရွိမႈကုိ ေဖာ္ျပေနသ ကဲ႔သုိ ့ရွိေနပါသည္။ ယင္းဂုန္းေက်ာ္တံတားအတုိ္င္း ေမာင္းႏွင္လာစဥ္ ဦးပညာ၀ံသ က
တပည့္ေတာ္က ျမန္မာျပည္မွာ ရွိ တဲ့ ဗုိလ္ျမတ္ထြန္းတံတားတုိ႕ သန္လ်င္တံတားတုိ႕ကုိ အေတာ္ရွည္လွၿပီ ထင္ေနတာ အခုဒီတံတားေတြ ေတြ ့လုိက္ေတာ့ မွပဲ ကုိယ့္ဆီက တံတားေတြက အေတာ္တုိေနေသးပါလား
ဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္ဟု အ့ံၾသစြာ ေျပာဆုိပါသည္။ ဟုတ္ လည္း ဟုတ္ေပသည္။ စာေရးသူတုိ႔ စီးလာေသာ
ကားမွာ ဟုိက္စပိ အျမန္ႏွဳံးျဖင့္ ေမာင္းႏွင္လာသည့္တုိင္ (၄၅) မိနစ္ခန္ ့ ၾကာမွ ဟုိက္ေ၀း ဂုန္းေက်ာ္တံတား ဆုံးေလသည္။

ဟုိက္ေ၀း ဂုန္းေက်ာ္တံတားကုိ ျဖတ္သန္းလာစဥ္ လမ္းအသုံးျပဳခအျဖစ္ ႏွစ္ေနရာကုိ ထုိင္းဘတ္ေငြ (၆၀)ေပးရပါ သည္။ စာေရးသူတုိ႔ စီးလာေသာကားမွာ သာမန္ တကၠ စီ မီတာသံုးကား မဟုတ္ပဲ သီးသန္႔ ပရုိက္ဗိတ္
ကားျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကားခကုိ သာမန္ထက္ပုိ၍ ေပးရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဂုဏ္
လုပ္လုိ၍ ယင္းကားကုိ ဌားခဲ့ ျခင္းမဟုတ္ပဲ တကၠစီကားထက္ ပရုိက္ဗိတ္ကားက ေစ်းပုိႀကီးသည္ကို မသိျခင္း၊ က်ယ္၀န္းလွေသာ ေလဆိပ္ႀကီးအတြင္း တကၠစီကားကုိ မည္သည့္ေနရာ၌ ငွားရသည္ကုိ မသိျခင္းတုိ႔ေၾကာင္႔ အလြယ္တကူ ရွာေတြ႔ေသာ ပရုိက္ဗိတ္ကားကုိသာ ငွားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွ တစ္နာရီေက်ာ္ခန္႔ ေမာင္းၿပီးေသာအခါ စမြတ္စခြန္ခရိုင္၊ မဟာခ်ဳိင္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိ
လာပါ သည္။ ယင္းၿမိဳ႕ စဖန္ထပ္က်င္တံတားအနီး ၀ပ္ဟုန္ရပ္ကြက္ရွိ ကုိမင္းေဇာ္၊ မသုံးသုံး တုိ႔အိမ္၌ ကားရပ
္ေစပါသည္။၎ အိမ္သည္ စာေရးသူ တုိ႔ႏွင္႔ အတူပါလာေသာ ဆရာေတာ္ ဦးသူရိယ၏ အမ်ဳိးဒကာအိမ္ျဖစ္
ေသာေၾကာင့္ ထုိေနရာတြင္ ေခတၱနားၿပီး ညအိပ္သီတင္းသုံးဖုိ႕ေနရာကုိစဥ္စီရန္ ျဖစ္ပါသည္။၎ရပ္ကြက္
အနီးရွိ၀ပ္ဟုန္ေက်ာင္းတုိက္တြင္ စုံစမ္း ၾကည့္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ေဆးရုံတက္ေနေသာေၾကာင့္
လက္ခံဖုိ ့ရန္ မလြယ္ကူေၾကာင္း သိရပါသည္။ ထုိ၀ပ္ ဟုန္ ေက်ာင္းတုိက္ထဲတြင္ ျမန္မာ ဘုရားတစ္ဆူတည္
ေနေၾကာင္းသိရ၍ လြန္စြာအံၾသေနမိပါသည္။ ဘုရားတစ္ဆူတည္ ဖုိ႔ဆုိရန္မွာ ေငြအင္အား အလုပ္သမား
အင္အား အေတာ္ျပည့္စုံမွ ျဖစ္နုိင္သည့္ အေနအထားကုိ စာေရးသူသိထားေသာ ေၾကာင့္ ဆင္းရဲလွေသာ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအေနျဖင္႔ မည္သုိ႔ မည္ပုံ ေဆာင္ရြက္ၾကသလဲ ဆုိသည္ကုိလြန္ုစြာ စိတ္ ၀င္စား
ေနမိေလသည္။

စာေရးသူတုိ႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္သည္ အနည္းငယ္ေစာေနေသာေၾကာင့္ ေနထုိင္ သီတင္းသုံးရန္အတြက္ စီစဥ္
ဖုိ႔ရန္ကိစၥကုိ ဒကာမ်ားႏွင္႔ တုိင္းပင္ရန္အတြက္ ေစာင့္ဆုိင္းေနရပါသည္။ ညေန(၆)နာရီခန္႔ ေရာက္ေသာအခါ ဒကာ ကုိေမာင္သန္း၊ ကုိဖကန္း၊ ကုိ၀တုတ္၊ ကုိ၀င္းေရႊ စေသာဒကာမ်ား ေရာက္ရွိလာပါသည္။ယင္းဒကာ
မ်ားက၀ပ္ဟုန္မွ (၁၅)မိနစ္ခန္႔ကား ေမာင္းရေသာ မူစီရပ္ကြက္ရွိ ၀ပ္ထက္ေက်ာင္းတုိက္ဆရာေတာ္ထံ လုိက္ပါ ေလွ်ာက္ထားေပးပါသည္။

ဆရာေတာ္က အလြယ္တကူ လက္ခံေသာေၾကာင့္ ယခင္က ျမန္မာဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ သီတင္းသံုး သြားေသာ အခန္းတြင္ ေနထုိင္ခြင္႔ရေလသည္။ အခန္းမွာ အတန္ငယ္ က်ယ္၀န္းေသာေၾကာင္႔ စာေရးသူတုိ႔ သုံးပါးအတြက္ ေနထုိင္ရ သည္မွာ အဆင္ေျပမႈ ရိွလွပါသည္။ ဒကာႀကီး ကုိေမာင္သန္းမွာ ရဟန္းဘ၀က လူထြက္လာသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရဟန္း ေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ အဆင္ေျပလွပါသည္။ ကုိ၀တုတ္မွာ ကားပုိင္ရွင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၎၏ ကားျဖင့္ မပင္ မပန္း လုိက္ပုိ႔နုိင္ေသာေၾကာင့္ စာေရးသူတုိ႔မွာ သြားေရး
လာေရးအတြက္ လြယ္ကူစြာ သြားလာနုိင္ၿပီး ဒကာကုိ၀တုတ္ကုိ လြန္စြာ ေက်းဇူးတင္ေနမိေလသည္။

၎ ဒကာကုိ၀တုတ္၏ မိခင္မွာ ထား၀ယ္အမ်ဳိးသမီးျဖစ္၍ ဖခင္မွာ ယုိးဒယားလူမ်ဳိးျဖစ္ေလသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္
၎မွာ ထုိင္းလူမ်ဳိးနုိင္ငံသားကဒ္ ကုိင္ေဆာင္ထား၍ ထုိင္းအစုိးရစာသင္ေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းထိ ေက်ာင္း
ေနခဲ့ဘူးေၾကာင္း သိရေလသည္။ ကုိ၀င္းေရႊ၊ ကုိဖကန္းတုိ႔သည္လည္း စီးပြါးေရး အတန္အသင့္ ေျပလည္
သူမ်ားျဖစ္၍ စာေရးသူတုိ႔အား လုိ အပ္သည္ မရွိရေအာင္စီစဥ္ေပးၾကေလသည္။ ညပုိင္းတြင္ ရင္ၿငိမ္းပန္း လူမ
ႈကူညီေရးအသင္းမွ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ ဒ ကာႀကီးဦးတုိးႏွင့္ သားျဖစ္သူ ကုိေဇယ်ာမင္းတုိ႔ လာေရာက္ စကား
ေျပာၾကေလသည္။ ဒကာႀကီးဦးတုိးမွာ စကားေျပာလြန္ စြာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ၿပီး ပရဟိတႏွင့္ ဘာသာေရး စိတ္ထားလြန္စြာ ထက္သန္သူျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိေလသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ မုိးလင္းေသာအခါ စာေရးသူတုိ႔ သီတင္းသုံးေသာ ၀က္ထက္ေက်ာင္းႏွင့္အနီးဆုံးတြင္
္ ေနထုိင္ ေသာ ဒကာႀကီး ကုိေမာင္သန္းမွ အာရုံဆြမ္းလာ ေရာက္ကပ္လွဴပါသည္။ ထုိင္းနုိင္ငံတြင္ရဟန္းသံဃာ မ်ားအား ဆြမ္းကိစၥ စီစဥ္ေရးမွာ လြယ္သင့္ပါလွ်က္ မလြယ္ကူေသာ ကိစၥျဖစ္ေလသည္။ လြယ္သင္႔ပါလွ်က္
ဆုိရျခင္းမွာ စားစရာ အလြန္ေပါ ေသာ နုိင္ငံ ျဖစ္ျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။ မလြယ္ကူေသာ ဟုဆုိရျခင္း လူအား
လုံးနီးပါးသည္ မုိးလင္းသည္ႏွင္႔ မိမိတုိ႔ သက္ ဆုိင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားဆီသုိ႔ အသီးသီးသြားေရာက္ရေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။ သူတစ္ပါးႏုိင္ငံတြင္ ရသမွ် အခ်ိန္ကုိ အ မေပးနုိင္ပဲ စီးပြါးေရးကုိ ရွာေဖြေနရေသာေၾကာင့္ ရဟန္း
သံဃာ မ်ားအေပၚ ၾကည္ညဳိစိတ္ ရွိၾကေသာ္လည္း စိတ္ရွိတုိင္း ၾကည္ညဳိလွဴဒါန္းခြင့္မရေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိေနရပါသည္။ွ
....................
ဆက္ရန္..................
ဦးဇင္း ဦးပ႑ိတ -ဂႏၳလုလင္(ဘိုကေလး)